Η ΒΙΑ ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

Η ΒΙΑ ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

Παρακολουθώντας ένα ποδοσφαιρικό αγώνα ,βίωσα από την πλευρά του φιλάθλου τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών του και αναρωτήθηκα, με απογοήτευση σχεδόν, αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς;

Σκοπός του αθλητισμού είναι η βελτίωση της σωματικής ,πνευματικής και της ηθικής κατάστασης του αθλητή, κάνοντας πιο ενδιαφέρουσα την άσκηση (άθληση ονομάζουμε την άσκηση όταν αυτή αποκτάει ανταγωνιστικό χαρακτήρα, για παράδειγμα ένας που τρέχει στο δρόμο κάνει άσκηση, ωστόσο εάν έχει κάποιον αντίπαλο ώστε για το ποιος θα τερματίσει 1ος ή ακόμα και αν ανταγωνίζεται τον ίδιο του τον εαυτό ,με το χρονόμετρο κάνει άθληση)

Η επίτευξη του παραπάνω τρίπτυχου αποτελεί πλήρη επιτυχία για τον αθλούμενο αλλά είναι σπάνια.

Συνήθως ο αθλητής πετυχαίνει κάποιο μέρος των στόχων , χωρίς να αποκλείεται πολλές φορές και η πλήρης αστοχία του.

Εάν επιτευχθεί ο πνευματικός στόχος τότε κερδισμένος εκτός από τον αθλητή είναι και ο κοινωνικός του περίγυρος που απολαμβάνει της πνευματικής ευρωστίας κάποιου μέλους του.

Εάν επιτευχθεί μόνο ο ηθικός στόχος τότε πέραν του αθλητή κερδισμένη βγαίνει και η ευρύτερη κοινωνία η οποία θα χαίρει υγιούς ηθικά μέλους χρήσιμου προς τη δομή της και τη λειτουργία της.

Εάν η επιτυχία αφορά στη σωματική κατάσταση τότε κερδισμένος βγαίνει μόνο ο αθλητής ,χωρίς απαραίτητα να κερδίζει κάτι ο κοινωνικός ιστός. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι όσο μεγαλύτερη επιτυχία σημειωθεί στη σωματική ικανότητα τόσο αυξάνεται η φήμη του αθλητή, βελτιώνεται η οικονομική του κατάσταση, αυξάνεται η αλαζονεία του με αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα την προσήλωσή του στη διατήρηση αυτής της κατάστασης με κάθε τρόπο (πχ ντόπιγκ) και την απομάκρυνση των άλλων δυο στόχων.

Στις μέρες μας , δυστυχώς βαρύτητα δίνεται αποκλειστικά στη σωματική βελτίωση των αθλητών με αποτελέσματα ορατά μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, όπως για παράδειγμα η απαξίωση των αντιπάλων, το βίαιο παίξιμο και κατ΄ επέκταση η βία περί του αθλήματος, και η προσπάθεια επίτευξης της νίκης χωρίς ηθικούς φραγμούς με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο.

Από την άλλη η επιδίωξη βελτίωσης των τομέων με ιεράρχηση από το νου προς το σώμα (νους υγιής εν σώματι υγιές) θα δημιουργεί αθλητές που θα σέβονται τους συναθλητές τους και την κοινωνία που τους περιβάλει, καθόσον ο σκοπός όλων θα είναι η συνολική βελτίωση των ατόμων και όχι μόνο η νίκη με οποιοδήποτε τίμημα.

Με αυτές τις σκέψεις θέλω να καταδικάσω κάθε προσπάθεια βίαιου παιξίματος εκ μέρους των αθλητών και ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΘΕ ΒΙΑΙΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΘΕΑΤΩΝ του παιχνιδιού οι οποίοι σα σκοπό τους θα πρέπει να έχουν μόνο την ενίσχυση της προσπάθειας ΟΛΩΝ των αθλητών, παροτρύνοντας τους για βελτιώσεις επιβραβεύοντας κάθε τους κίνηση και όχι απαξιώνοντας τα όποια λάθη τους, φέρνοντας τους στη θέση του γονέα που παρακολουθεί το παιδί του που αγωνίζεται και προσπαθεί να δώσει τον καλύτερό του εαυτό ενώ συγχρόνως βλέπει τους υπόλοιπους θεατές να το απαξιώνουν με λόγια ή πράξεις. Ποιο θα είναι το κέρδος σας φίλοι μου; Η σημερινή νίκη; Μα αύριο στην θέση του υβριζόμενου θα είναι το δικό σας παιδί και η νίκη πιθανόν κάπου αλλού. Τιμήστε τους αθλητές και τις προσπάθειές τους για να απολαμβάνετε κοινωνία εφάμιλλη των ονείρων που κάνατε για τα παιδιά σας. Ονειρεύτηκε (αλλοίμονο) κάποιος από εσάς τα παιδιά του πρωταγωνιστές σε κοινωνία βίας και ανηθικότητας;

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο αθλητισμός στην Αρχαία Αθήνα θεωρούταν κοινωνικό και πολιτισμικό αγαθό και είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα, ενώ αντίθετα στην Σπάρτη ο αθλητισμός χρησιμοποιούταν για την στρατιωτική εκπαίδευση (εδώ βέβαια θα πρέπει να αναρωτηθείτε).

Η βία γεννιέται από την απαξίωση προς τους ευγενείς στόχους του αθλητισμού και τελικά απαξιώνει τον ίδιο τον αθλητισμό, με θύματα τελικά εμάς τους ίδιους.

Για τους παραπάνω λόγους προτείνω την ενασχόληση, όσο το δυνατό περισσότερο γίνεται, με τον παιδικό αθλητισμό, όπου η διάβρωση των αξιών ακόμα δεν είναι μεγάλη και τη δημιουργία ακαδημιών ποδοσφαίρου (όσο αφορά στο συγκεκριμένο χώρο) ως προαπαιτούμενο συμμετοχής μιας ομάδας στο οποιασδήποτε κατηγορίας ερασιτεχνικό πρωτάθλημα (αυτό άλλωστε πρότεινα και στην ολομέλεια, λόγω εκλογών, της ΕΠΣ Φλώρινας το καλοκαίρι του 2009), ενώ για το τι θα πράξει ένα επαγγελματικό σωματείο δε με αφορά καθώς προφανώς οι στόχοι του είναι άλλοι (το κέρδος με το οιοδήποτε τίμημα).

Ελπίζω ο κάθε παράγοντας του αθλητισμού (αθλητής, μέλος κάποιου ΔΣ , διαιτητής ή θεατής) διαβάζοντας τις παραπάνω σκέψεις να συναντήσει και τους δικούς του προβληματισμούς, να αναλογισθεί τις ευθύνες του και να είναι περισσότερο εγκρατής την επόμενη φορά που θα τον «πνίγει» το δίκιο.

Ας προσπαθήσουμε να επανεντάξουμε το ποδόσφαιρο σε μια σφαιρική, παιδαγωγική και ανθρωπιστική προοπτική (Πιερ ντε Κουμπερντέν).

ΦΩΚΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΣ

ΕΜΑΣ «Η ΘΥΕΛΛΑ» ΦΙΛΩΤΑ